Yalnızım Sana Rağmen

Tuhaf bir yalnızlıktı benimki, bazen mutluydum yalnızlığımla bazen çok mutsuzdum bazen seviyordum yalnızlıgımı bazen lanet ediyordum, karar verememiştim... Kiralanmış bu hayatımın gercek sahibini bulmaya niyetlendim hep,,, perde inse gözlerime görmesem hiç bişeyi istemesem içinde bulundugum durumdan başka bi durumu, belki budur mutluluk...

Hep başkasının hayatı başkasına daha cekici gelmezmi? rutine giren hersey sıkıcı olmazmı? mutluluk hep başka insanlarının vitrininde mi ? dokununca mutluluğa neden hep dikenleri batar ki insana? neden hep bedel ödemek zorundayız? Yoksa yanlış şeyi mi sorguluyorum, yani bedel ödemek normalken, bedel ödemeyi hazmedememem mi anormal ? asıl sorgulamam gereken bu hazımsızlığımmı????

Yalnızız aslında çok kalabalık bi şekilde, yalnız doğduk aslında hep kendi içimizde, yalnızlığımızı sonlandırmaya calıştıkça acı çektik biz aslında, kabul edip yalnızken mutlu olmak en kolayıdır bu hayatta.

Beklemek de mutluluktur aslında, beklememeye tercihimdir her zaman. Umut değilmidir insanı beklerken ayakta tutan, aslında o gelsede yalnızlığım benimle olmayacakmı? yalnızlıkla doğmadıkmı, büyürken öpüşürken sevişirken hep yalnızdık ama tek başımıza değildik belkide... umutluyum ama yinede