BAZEN HERŞEYİN DEĞİŞİR...

        Bir gece soğuk bir şehirde bırakıp geldim anılarımı sevinçlerimi pişmanlıklarımı dostlarımı. Bırakırken tutunduğum her şeyi, bir yandan da daha karanlık gecelere, fırtınalı havalara, dar sokaklara merhaba dedim bedenimin üstünde taşıdığım çaresiz ifadeyle... Uzun geceler düşünmekten baş ağrıları hediye etti bana bu yeni şehir...
        Anlamaya çalışıyorum bir yandan kurulan uzun ama boş cümleleri, inanmaya... Bir yandan da kendimi ikna etmeye çalışıyorum gördüğüm siyahın beyaz olduğuna...

BAZEN VEDA EDERSİN...

        Yol çizgileri bu defa daha saygısızdı, daha hızlıydı. Sanki beni; sevdiğim, alıştığım her şeyden ayırmanın keyfini sürüyordu hiç çekinmeden gözlerimin önünde.
        Sevmem ben otobüs yolculuğunu. Hayat verdiklerini geri alıyordu bu defa oturduğum o cam kenarı otobüs koltuğunda. Hiç bir zaman rahat edemediğim o koltuk bu defa çok daha rahatsızdı, ne tarafa dönsem anılarıma batıyordu bir yeri...
        Yolum uzun ama geceler daha da uzun bundan sonra. Uyku kaçıran anılarım var artık, belki de tekrar kavuşmak imkansız... Hayallerimin özneleri artık bana daha uzak. Bundan sonra aynı şehrin kaldırımlarını ve toplu taşıma araçlarını kullanmıyoruz. Artık bir istek mesafesinden çok daha uzağız birbirimize; başka şehirler başka iklimler başka sıradağlar var aramızda...
        Bundan sonra başka kaygılarım var benim, yeni alışkanlıklar lazım bana. Artık başka figüranları var benim filmimin. Tercih yapmaya devam ediyorum anlayacağın, beni mutlu ediceğini umarak

KÜÇÜK ZAMANLAR

        Bazen gec kalmışlıklar çöker yüreğine, yaşanmamışlıklar sıkar boğazını… Uzun zamanlara sığmayanlar bazen küçücük bir ana sıkışır. Onların güzelliği bir anda olmasında zaten; tıpkı yıldız kayması gibi, kadaraja bir anda giren o güzel fotoğraflar gibi, şaire ansızın gelen ilham gibi…
        Sonrasını düşünmeden o anın güzelliğine bırakmak istersin kendini bu defa da yetiştirememe telasına kapılırsın. O telaş ta ne hoş gelir insana, telaşlandıran bu kadar güzelken...
        İşte böyledir küçük zamanların büyük mutlulukları... Hem senindir hem hiç bir zaman senin olmamıştır, hem yanındadır hem hiç sana gelmemiştir, hem mutlusundur hem sadece mutlu olmayı istemişsindir... Böyledir küçük zamanlar, ellerinin arasından kayıp; zihnin ortasından gecip giderler sonrada seni hiç hatırlamazlar bile...

İNANIRSIN BAZEN...

        Değişmek istersin, ama biri çıkar tekrar fikrini değiştirir... yine inanmak istediğin şeyler onun yalanları olur, suçu yok ben istedim ondan yalanlarını. Onun bana vereceği tek şey yalanlarıyken sevgisini istemem yüzsüzlüktü...
        Yine hayallerim kalır geriye, yine pişmanlıklarım avutur beni ''ben demiştim'' derler karşımda dimdik. ben onu değil yalanlarını sevdim. İçimde hediyesi olan büyük boşluğu yalanlarıyla doldurdum tıka basa.

UYUYAMASSIN BAZEN

        Gözlerin değmedi bir kere gözlerime, tek uyku kacıranım oydu o gece. Bazen acılar gecer herseyin önüne, şahit olmakta iz bırakır boşa gecen senelerin aksine...
        Hayat bazen yaşayamadıklarından kısa özetler gösterir seni kıskandırmak ister gibi ve ben bu kısa özeti izlerken tüm filmi yaşarım kendi içimde. Gerçek de figüranı olduğum bu filmde en azından hayallerde başrolü oynarım...

GÜNLERDEN GECELER...

        Herşey çok belirsiz, hayatın getireceklerini düşünmekten getirdiklerinin farkına varamıyorum. Aklımda sürekli hızlı geçen yıllarımın kırıntıları. Nasıl geldiğimi nasıl büyüdüğümü hatırlıyorum bazen gülümsüyorum, bazen pişman oluyorum keşke diyorum, bazen de ümit ediyorum ama yüzsüzce değil hak ettiğim kadarını istiyorum.         Hayatımın gerçekleri mi beni üzen yoksa gerçekleşmeyen umutlarım mı? Cevap bulmak zor ama katlanılan sonuçlar aynı; uzun geceler, aynı şarkılar, farklı insanlar... Sonra sabah ediyorum ama umutlarım hala gece. Güneşimi arıyorum gücüm yettiğince...
        Dakikalar geçmediği şu zamanlarımda senelerin nası geçtiğine tüm şaşkınlığım. İçimdeki kaptanın rotası belirsiz bugünlerde dümeni nereye çevirdiğinin farkında değil o da. Ya keşfedilmemiş kirlenmemiş bir adaya yada bir buz dağına...

 HATIRLARSIN BAZEN    
       Bugün 4 yıl önce belki de hayatımın en güzel günlerini geçirdiğim yerlerde yürüdüm, hatırladım, baktım, durdum sonra yine gülümsedim o günküler kadar içten olmasa da. Hayatımızda her şey ne kadar çok ve çabuk değişirse değişsin, değişmiyormuş aslında bir yerlerde hiç bir şey... Bazen çok çabuk unutuyoruz gibi görünse de aslında üstüne koyuyoruz, günü geldiğinde hatırlanmak ve özlemek üzere. İşte o yüzden aslında her güzel anı gülümsetirken aslında hüzünlendiriyor da.
       Kim demiş anılar güzel hatırlamak iyi gelir diye. Bazen korkuyorum güzel zamanlar biriktirmekten ilerde hatırlayıp özlemenin neresi güzel hemde tekrar kavuşmak bu kadar imkansızken... Unutmak mı bu kadar zor yoksa unutulmaya katlanmak mı?
       Yeniler evet heyecan verir ama beraberindeki belirsizliği de getirir. Cesaret ister belirsizlikler, güç ister, üstüne tekrar güzel anılar toplayıp sonrasında hatırlayıp ve yine özlemek de cabası...