BAZEN VEDA EDERSİN...

        Yol çizgileri bu defa daha saygısızdı, daha hızlıydı. Sanki beni; sevdiğim, alıştığım her şeyden ayırmanın keyfini sürüyordu hiç çekinmeden gözlerimin önünde.
        Sevmem ben otobüs yolculuğunu. Hayat verdiklerini geri alıyordu bu defa oturduğum o cam kenarı otobüs koltuğunda. Hiç bir zaman rahat edemediğim o koltuk bu defa çok daha rahatsızdı, ne tarafa dönsem anılarıma batıyordu bir yeri...
        Yolum uzun ama geceler daha da uzun bundan sonra. Uyku kaçıran anılarım var artık, belki de tekrar kavuşmak imkansız... Hayallerimin özneleri artık bana daha uzak. Bundan sonra aynı şehrin kaldırımlarını ve toplu taşıma araçlarını kullanmıyoruz. Artık bir istek mesafesinden çok daha uzağız birbirimize; başka şehirler başka iklimler başka sıradağlar var aramızda...
        Bundan sonra başka kaygılarım var benim, yeni alışkanlıklar lazım bana. Artık başka figüranları var benim filmimin. Tercih yapmaya devam ediyorum anlayacağın, beni mutlu ediceğini umarak