RENGi VARDI YÜREĞiMiN...

        Halimi hatırımı soranlar olursa iyiyim elbet iyiliğime üzüleceklere inat… Bana unutturulan unutmaya mecbur bırakılan ne varsa öyle bir unuturum ki sen dahil, sen şüphe edersin varlığından…
        Eskiden sevdiğim maviler vardı benim, maviyi sevdirenler vardı. Sahi renkleri o öğretti bana… O bana mavi geldikçe ben ona beyaz geldim, sarı mutluluk geldim, yeşil huzur geldim, kırmızı çare geldim, geldim, geldim ya da sadece gelmek istedim o izin verdiğince…
        Sonra aynı eller aynı ağızlar siyahı hediye ettiler bana… Düşünmeden onu da kabul ettim kendi karanlığıma, benim verdiğim tüm beyazları siyaha boyamak ne de kolay gelmişti ona… Ama yinede hala sarıp sakladığım kilitlediğim, beyazlarım varken benim, hiç üşenmedi onları da siyaha boyadı, benim kilitleri açtığım ilk ‘zaman’da… İşte o ‘zaman’ ki büyüdüm bir yaş daha yüreğimde bir çentik daha aşka…

RÜYALAR

        Koktum ama kaçamadım rüyamda uçurumdan düşmekten, uykuma yenildim… Ne kadar büyük pişmanlıklar aptallıklar varsa hayatımızda hepsi bu yenilginin sonucu değil midir aslında?
        Kaçmak istersin kaçamazsın, söylememek istersin söylersin, gitmek istersin gidemezsin, kalmak istersin kalamazsın yani ne istersen bazen o istediğini aksiyle aldatmak değil midir uykumuza yenildiğimiz o anların en anlamsız, en gereksiz, en acımasız, en pişman olunası sonuçları?
        Sonra sızarsın bir köşede en rahatsız şekilde ama bu defa uyandığında boynun değil kalbin tutulur, sağa sola oynatamazsın öylece bir yere çevirir kalırsın işte.
        Bedenlerin hunharca sergilendiği AVM’lerde, kalplerin dengesizce inip çıktığı yürüyen merdivenlerinde masum sevinçlerini geçiştiren küçük çocuklar gibiydim… Böyleydi benim gerçeğim; rüyalarımın en tersi, tam tersi, en yüksek uçurumlusu…