Hayatımın sonbaharları hep huzur verdi bana, yalnız değildim herşey benim gibiydi, bazen yapraklarını döken ağaclara benzettim kendimi, bazen göç eden kuşlarda gördüm bir yanımı, en güneşli sabahlarda bedenimi sarsan; tenimi, yüreğim gibi üşüten, üstümdekilere sımsıkı sarılmamı sağlayan rüzgar, tanıdığım bazı insanlara benzerdi... Beni her şeye rağmen yalnızlığa razı ederdi sonbaharlar, isyanlarımı dindiren mevsimim...
birihtimaldi
6 Ekim 2011 Perşembe
Kaybetmek birini ne kadar kötü, üstelik hakketmemiş iken kaybetmeyi ama belkide o hakketmiştir seni kaybetmeyi... Aslında bu da çok dengesiz, neden ben beni hakketmeyen birini bu kadar hakketmek istiyor olabilirim ?
Bulunmasını en imkansız gördüğümüz kayıplarımız bile, aslında bir yağmur damlası kadar da olsa, bulma ümidimiz olduğundan hala bizi yıkamamıştır. Düşünüyorum bazen o yağmur damlası da uçup giderse başka neye tutunabilirim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder