Hayatımın sonbaharları hep huzur verdi bana, yalnız değildim herşey benim gibiydi, bazen yapraklarını döken ağaclara benzettim kendimi, bazen göç eden kuşlarda gördüm bir yanımı, en güneşli sabahlarda bedenimi sarsan; tenimi, yüreğim gibi üşüten, üstümdekilere sımsıkı sarılmamı sağlayan rüzgar, tanıdığım bazı insanlara benzerdi... Beni her şeye rağmen yalnızlığa razı ederdi sonbaharlar, isyanlarımı dindiren mevsimim...
birihtimaldi
![birihtimaldi](http://2.bp.blogspot.com/-CjO9vwGbBa0/VFafOVMIJMI/AAAAAAAAANw/3fVUJE2bJsc/s1600/1004537_10152266978668480_1212565081_n.jpg)
11 Mart 2014 Salı
RÜYALAR
Koktum ama kaçamadım rüyamda uçurumdan düşmekten, uykuma yenildim… Ne kadar büyük pişmanlıklar aptallıklar varsa hayatımızda hepsi bu yenilginin sonucu değil midir aslında?
Kaçmak istersin kaçamazsın, söylememek istersin söylersin, gitmek istersin gidemezsin, kalmak istersin kalamazsın yani ne istersen bazen o istediğini aksiyle aldatmak değil midir uykumuza yenildiğimiz o anların en anlamsız, en gereksiz, en acımasız, en pişman olunası sonuçları?
Sonra sızarsın bir köşede en rahatsız şekilde ama bu defa uyandığında boynun değil kalbin tutulur, sağa sola oynatamazsın öylece bir yere çevirir kalırsın işte.
Bedenlerin hunharca sergilendiği AVM’lerde, kalplerin dengesizce inip çıktığı yürüyen merdivenlerinde masum sevinçlerini geçiştiren küçük çocuklar gibiydim… Böyleydi benim gerçeğim; rüyalarımın en tersi, tam tersi, en yüksek uçurumlusu…
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)