İçimde çıkmaz sokaklar varmış, daha önce hiç yolum düşmeyen...
Dolu günlerin telaşı ve bitmeyen bir meşguliyet, nasılda uzaklaştırıyor çok önem verdiğimi sandığım şeylerden. Olmazsa olmaz dediğim, unutamam dediğim kadınları, aşklarımı, güzel günlerimi, nasılda unutmuşum ihanet ediyorum gibi bir his hâkim içimde, kendime de geride bıraktıklarıma da...
Unutulmak ne kadar da acı verici, aldatılmışlık hissi ve iz bırakmamanın verdiği bir hüzün, az birazda pişmanlık. Üstüne birde, unutanı, unutamamanın verdiği bir çelişki, ne yamandır ama... Kızarsın bazen aklına geldiğinde, keşke ile başlayan cümleler kurarsın aslında kendinin bile inanmadığı. Sonra derin bir nefes alırsın karışıksındır, unutmak istemek ve unutamamak arasında, volta atarsın göğüs kafesinin içinde, hiç uğramadığın sokaklarda... O zaman fark edersin içindeki o derin boşluğu.
Kaybolursun uzun yalnız gecelerinde o sokaklarda. Ne kadar iyi bildiğini düşünsen de aslında girmeye korktuğun sokaklarda yitip gidersin sabaha dek...
birihtimaldi
